امـــــروز ، چـرکنـویس ِ یکی از نامـه های قـدیمـــی را

پـــیــدا کـــردم !

کــاغــذش هــــنـوز،

از آواز ِ آن همـه واژه بـی دریغ

سـنـگین بود !

از بـاران ِ آن همـه دریا !

از اشــتیاق ِ آن هــمه اشک

چقـدر ســــــــاده برایـت ترانه مــی خواندم !

چــقــدر لبهـای تو

در رعـایت ِ تبــسم بــی ریا بـودند !

چـقدر جـوانه رؤیا

در باغچه ی بیداریمــان ســبز می شد !

هــنوز هم ســرحال که باشم ،

کــسی را پیدا می کنم

و از آن روزهای بــی برگشــت برایــــش می گویم !

نمی دانی مرور دیدارهـــــای پشتِ ســـــــر چه کیفی دارد !

به خاطر آوردن ِ خوابهای هر دم ِ رؤیا ...

همیـــشه قدمهای تو را

تا حوالی همان شمشادهای سبز ِ سر ِ کوچه می شمردم ،

بعـــد بر مــی گشتم

و به یاد ترانه ی تــــازه ای می افتادم !

حالا، بــعضی از آن ترانه ها ،

دیگر همـــــسن و سال ِ با توبودنند !

مـــی بینی؟ عزیز!

برگِ تـــــــــانخورده ِ آن چرکنویس قدیمی ,

دوباره از شکســـــتن ِ شیشه ی بــــــــغض ِ من تر شد !

مـــی بــــینی ... 

یــــــادت همیشه با مـــن است

تـــــا بــــی نهایت ....